Ανδρικοί Παραδοσιακοί χοροί: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Δεν υπάρχουν καθόλου μικτοί χοροί, έχοντας, ίσως, μια μοναδικότητα ανά το παγκόσμιο. Αυτό συνέβαινε λόγω των αυστηρών ηθών, που επικρατούσαν, όπου θεωρείτο ανήθικο η γυναίκα να χορεύει με πηδήματα, καθίσματα, κτυπήματα των ποδιών και κροταλίσματα των δακτύλων. Ο Κυπριακός χορός χαρακτηρίζεται από αυτοσχεδιασμό και αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι χόρευαν δύο χορευτές και κυριαρχούσε το στοιχείο της σύγκρισης και κατ’ επέκταση ο ανταγωνισμός. Οι αντρικοί χοροί είναι εύθυμοι και ζωηροί με καθίσματα και χτυπήματα, ενώ αντίθετα οι γυναικείοι χοροί είναι συνεσταλμένοι και ντροπαλοί. Στους άντρες τα χέρια είναι ανοιχτά και τεντωμένα στα πλάγια, με ζωηρή κίνηση, στις γυναίκες, αντίθετα, είναι λυγισμένα, περίπου στο ύψος των ώμων, με ρυθμικές και χαριτωμένες αντισταθμιστικές κινήσεις ισορροπίας, με ή χωρίς μαντήλι.  

Χαρακτηριστικό, επίσης, των κυπρίων χορευτών είναι ο τρόπος με τον οποίο αυτοί χτυπούν τα δάκτυλά τους για να κρατήσουν το ρυθμό. Είναι τα λεγόμενα «τσακρίσματα» ή «τσάκρες», που εκτός του ότι συντελούν στη ρυθμική κίνηση του χορευτή, προσθέτουν ένα ακόμα χαρακτηριστικό στο ύφος του χορού. Το «χτύπημα» των δακτύλων είναι μια συνήθεια που τη συναντούμε και σε πολλά άλλα μέρη του Ελλαδικού χώρου. Ωστόσο, οι Κύπριοι χορευτές επινοούν διάφορους τρόπους για να κάνουν ακόμα πιο εντυπωσιακό το κτύπημα. Για παράδειγμα, το «σκόνισμα» των δακτύλων από το χώμα ή από τα τακούνια των παπουτσιών τα κάνει να κτυπούν πιο δυνατά και πιο εντυπωσιακά. Όλα αυτά δημιουργούν, παράλληλα, μια άμιλλα μεταξύ των χορευτών.  

Μέχρι τη δεκαετία του 1970 και στο πλαίσιο της παραδοσιακής, αγροτικής κυρίως, κοινωνίας οι άνδρες χόρευαν στα ‘τραπέζια’ (γλέντι) του γάμου, στα πανηγύρια, τις γιορτές και σε γλέντια στα καφενεία, στ’ αλώνια, ή όπου αλλού μαζευόταν μια παρέα ανδρών.