Δημήτρης Λιπέρτης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

   |imagename=

Ο Δημήτρης Λιπέρτης (Λάρνακα 1866 - Λευκωσία 1937) είναι Ελληνοκύπριος ποιητής που συνέβαλε στην ανάδειξη της κυπριακής διαλέκτου.Σπούδασε αγγλικά και γαλλικά στην Αδελφότητα των Ιησουιτών και στο Αμερικανικό Κολλέγιο στη Βυρητό.[3] Μετά την επιστροφή του στην Κύπρο εργάστηκε ως γραμματέας των δικαστηρίων Λάρνακας και σε άλλες κρατικές υπηρεσίες (1885-1899). Το 1899 έφυγε για την Αίγυπτο και στη συνέχεια για τη Νάπολη της Ιταλίας, όπου παρακολούθησε μαθήματα φιλοσοφίας και λογοτεχνίας αλλά και την Ελλάδα, όπου παρακολούθησε ως ακροατής μαθήματα θεολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 1901 επέστρεψε στην Κύπρο και εργάστηκε σε έκτακτες κυβερνητικές υπηρεσίες, και ως δάσκαλος σε σχολεία της Κύπρου. (1913-1916). Στις πρώτες του ποιητικές συλλογές Χαλαρωμένη Λύρα το 1891 και Στόνοι 1899 εμφανείς είναι οι επιδράσεις του ύστερου ελληνικού ρομαντισμού του 19ου αιώνα.Το 1918 στράφηκε στην κυπριακή διάλεκτο και το 1923 δημοσιεύτηκε ο πρώτος τόμος της τετράτομης ποιητικής συλλογής Τζυπριώτικα τραούδκια. Το 1930 ακολούθησε η δημοσίευση του δεύτερου τόμου που προλογίστηκε από τον Κωστή Παλαμά.

Ο Δημήτρης Λιπέρτης γεννήθηκε στη Λάρνακα το 1866, σ’ ένα σπίτι στην περιοχή Σωτήρας κοντά στη Μητρόπολη. Ο πατέρας του Θεοφάνης, καταγόταν από τη Θέρμια της Κερύνειας, εγκαταστάθηκε όμως στη Λάρνακα λόγω των εμπορικών του δραστηριοτήτων. Η μητέρα του, Κοκονού Μοδινού καταγόταν από το Όμοδος και ήταν ανεψιά του Μελέτιου Γ΄Μοδινού Μητροπολίτη Κίτιου [1846-1864]. Ήρθε στη Λάρνακα με τη βοήθεια του θείου της. Εδώ ήταν που γνωρίστηκαν και παντρεύτηκαν οι γονείς του Λιπέρτη. Η μητέρα του που φημιζόταν για την ομορφιά της, ήταν ξαδέλφη του Χαρίτωνα Μοδινού, εφημέριου του μητροπολιτικού ναού Σωτήρος, από τον οποίο ο νεαρός Λιπέρτης έμαθε τα πρώτα του γράμματα, καθώς και του Μελέτιου Μοδινού, μετέπειτα Αρχιμανδρίτη [1875-1917], κοντά στον οποίο έμεινε ο Λιπέρτης, όταν σε ηλικία 20 χρονών έχασε τους γονείς του και τις αδελφές του. Από άποψη καταγωγής ο Λιπέρτης προερχόταν από δύο ισχυρές κοινωνικές τάξεις: του κλήρου [από την πλευρά της μητέρας του] και των γαιοκτημόνων και εμπόρων [ή οικογένεια του πατέρα του κατείχε κτηματική περιούσια στην Κερύνεια]. Η καταγωγή του αυτή και το στενό οικογενειακό περιβάλλον στα πρώτα χρόνια της ζωής του, θα διαδραματίσουν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του και θα επηρεάσουν τη λογοτεχνική του δημιουργία.

Το πρώτο σχολείο του Λιπέρτη γύρω στο 1872, ήταν το Αλληλοδιδακτικό της Λάρνακος. Ακολούθως, φοίτησε στην Ελληνική Σχολή Λάρνακος από την οποία αποφοίτησε το 1880. Η Σχολή αυτή ή Σχολαρχείο όπως αλλιώς λεγόταν, ιδρύθηκε το 1822 και ήταν το πρώτο σχολείο στη Λάρνακα. Οι απόφοιτοί της μπορούσαν να εξασκήσουν το διδασκαλικό επάγγελμα. Η συγκεκριμένη Σχολή, πρόσφερε υψηλού επιπέδου μάθηση, αφού πολλοί από τους καθηγητές ήταν απόφοιτοι του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1880 πήγε στο Αμερικάνικο Προτεσταντικό Κολλέγιο και Ιησουιτικό Πανεπιστήμιο της Βηρυτού, όπου σπούδασε αγγλικά και γαλλικά. Για να συμπληρώσει τις σπουδές του ο νεαρός τότε Λιπέρτης, αναγκάστηκε να μείνει και να εργαστεί για τέσσερα χρόνια στο εξωτερικό [1880-1884]. Κατά την περίοδο της απουσίας του, μέσα σε διάστημα τριών-τεσσάρων χρόνων θα χάσει τις τρείς αδελφές του, Δανάη, Ζωή και Ελένη.

Όσο ν’ αφήσει το κορμί η άχαρη ψυχή σου!

Έτσι στα είκοσί του χρόνια μένει μόνος. Βρίσκει στήριξη στο θείο του αρχιμανδρίτη Μελέτιο, που του παραχωρεί διαμονή στη Μητρόπολη Κιτίου. Εκεί θα παραμείνει έως το 1890. Δεν γνωρίζουμε πόσο παρέμεινε φιλοξενούμενος στη Μητρόπολη. Φαίνεται πως η παραμονή του εδώ έγινε προβληματική, όταν ο Λιπέρτης είχε ενεργό ανάμειξη υπέρ του θείου του στις μητροπολιτικές εκλογές της Επισκοπής Κιτίου που έγιναν το 1889, κατά τις οποίες ο αρχιμανδρίτης Μελέτιος Μοδινός απέτυχε να εκλεγεί.

Το 1884 θα συνδεθεί με τον ελληνιστή Λαρνακέα λόγιο Ιερώνυμο Βαρλαάμ κοντά στον οποίο θα ανδρωθεί πνευματικά. Με τον Βαρλαάμ θα παραμείνει μέχρι το 1886. Στο     δάσκαλό του-με τον οποίο θα συνδεθεί με δυνατή φιλία-θα αφιερώσει την πρώτη ποιητική συλλογή του, Χαλαρωμένη Λύρα [βλέπε θέμα: [44]-κατηγορία:ιστορικά κτήρια της Λάρνακας].

Από τη θέση του κυβερνητικού υπαλλήλου την περίοδο 1892-1899 [πληρωτής στα δημόσια έργα, υπεύθυνος για την καταγραφή των ζημιών από την ακρίδα, επόπτης για τις ασθένειες των αμπελιών, επόπτης ακτοφυλακής κ.λπ], είχε την ευκαιρία να γνωρίσει καλά την κυπριακή  υπαίθρο και τους ανθρώπους της. Σε επιστολές που στέλλει σε φίλους, εκφράζει το σεβασμό του προς «τον αγαπητόν Κύπριον αγρότην». Σε μια τέτοια επιστολή εξομολογείται: Κάθε καλοκαίρι, καθώς ξέρεις, μου είναι όλως ιδιαιτέρα η ευχαρίστησις που έρχομαι για μερικούς μήνες εις συγχρωτισμόν με τον αγαπητόν Κύπριον αγρότην. Ευχάριστη εξοχή για τον Λιπέρτη ήταν η Βάσα Κοιλανίου. Δίκαια χαρακτηρίζεται ως ο ραψωδός της κυπριακής αγροτικής ζωής.

Η ζωή του θα αλλάξει το 1905 με το διορισμό του ως καθηγητή γαλλικών στην Αγγλική Σχολή Λευκωσίας. Θα υπηρετήσει ακόμα ως διευθυντής, στη σχολή Μιτσή στη Λεμύθου. Το 1905 θα εγκατασταθεί μόνιμα στη Λευκωσία και θα αφοσιωθεί πλέον στην ποίησή του, που είχε παραμελήσει λόγω των επαγγελματικών του δυσκολιών. Αργότερα, καθιερωμένος πια ποιητής, όταν τον ρωτούσαν για τα δύσκολα χρόνια της ποιητικής σιωπής, ο Λιπέρτης απαντούσε: Οφτζαιρόν σατσίν χορεύκει;

Πέθανε στη Λευκωσία το 1937. Άφησε τη μικρή περιουσία του [800 λίρες], στα ορφανά της Κύπρου. Στην πρώτη επέτειο από το θάνατό του, ο Τεύκρος Ανθίας αφιέρωσε τα πιο κάτω λόγια στο Δημήτρη Λιπέρτη:

Η στροφή του στη κυπριακή διάλεκτο θα γίνει το 1923 με τον πρώτο τόμο των Τζυπριώτικων Τραουδκιών. Θα ακολουθήσουν ακόμα τρεις τόμοι των Τζυπριώτικων Τραουδκιών, το 1930 [με πρόλογο του Κωστή Παλαμά], το 1934 και το 1937. Στην αλλαγή αυτή συνέβαλε και η επαφή που είχε το 1918, με την ποιητική συλλογή του Βασίλη Μιχαηλίδη, τα Ποιήματα, τα οποία εκδόθηκαν το 1911 στη Λεμεσό. Ο αριθμός των ποιημάτων του στο κυπριακό ιδίωμα, είναι γύρω στα 150.

Το έργο του στο κυπριακό ιδίωμα, επηρέασε τη λαϊκή ποίηση του τόπου και στάθηκε η αιτία της δημιουργίας μιας ολόκληρης γενιάς ποιητών που έγραψαν στην κυπριακή διάλεκτο, όπως ο Παύλος Λιασίδης, ο Αντώνης Κλόκκαρης, ο Κώστας Μαρκίδης, ο Κώστας Μόντης κ.ά.