Χοιροκοιτία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

H '''Χοιροκοιτία''' χρονολογείται γύρω στο 7000 π.Χ. και αποτελεί έναν από τους αρχαιότερους νεολιθικούς συνοικισμούς της Μεσογείου. Βρίσκεται 32 χλμ. περίπου από τη [[Λάρνακα]] ή 48 χλμ. στα νότια της [[Λευκωσίας]] παρά το δρόμο [[Λευκωσίας]]-[[Λεμεσού]]. Από το 1998 ανήκει επίσημα στον κατάλογο της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Ουνέσκο. Ειδικά για τους επισκέπτες έχουν αναδομηθεί συνολικά πέντε κατοικίες στα πρότυπα των Νεολιθικών κατοικιών, με παραδοσιακά υλικά και αντίγραφα αντικειμένων που βρέθηκαν κατά τις ανασκαφές.

Ο οικισμός της Χοιροκοιτίας ανακαλύφθηκε το 1934 από τον Πορφύριο Δίκαιο. Βρίσκεται στην κοιλάδα του ποταμού Μαρωνιού σε απόσταση έξι χιλιομέτρων από τη θάλασσα, σε μια περιοχή σχετικά ορεινή. Τα λείψανα του νεολιθικού χωριού απλώνονται στις πλαγιές ενός λόφου που περιβάλλεται στη βόρεια, ανατολική και νοτιοανατολική πλευρά του από τον ποταμό και στη δυτική συνορεύει με μια σειρά ψηλών λόφων. Την οικοδομημένη ζώνη διασχίζει από βορρά προς νότο, ένα μακρόστενο πέτρινο κτίσμα διαιρώντας την έτσι σε δύο τμήματα: ένα ανατολικό και ένα δυτικό.

Η βασική αρχιτεκτονική μονάδα είναι ένα κυκλικό κτίσμα γύρω από ένα ακάλυπτο χώρο, σαν εσωτερική αυλή, όπου βρίσκεται μια εγκατάσταση για το άλεσμα των σπόρων. Οι τοίχοι κτίζονται απευθείας πάνω στο έδαφος χωρίς θεμέλια και χρησιμοποιώντας λιθάρια (πέτρες) του ποταμού ενώ το δάπεδο καλύπτεται με επίστρωση πηλού που ανανεωνόταν περιοδικά. Η πρόσβαση στο εσωτερικό γίνεται από μια δίοδο ανοιγμένη στον τοίχο που συχνά έχει πλακόστρωτο κατώφλι. Το κατώφλι είναι υπερυψωμένο για προστασία από τις πλημμύρες. Δεν υπάρχουν άλλα ανοίγματα στο χώρο εκτός από μερικές χαραμάδες ώστε να αερίζεται και να φωτίζεται το εσωτερικό. Η στέγη είναι θολωτή ή επίπεδη σαν δώμα και την αποτελούν οριζόντια δοκάρια πάνω στα οποία υπάρχουν καλάμια και κλαδιά καλυμμένα με πηλό. Στο μέσο της οικίας υπάρχει εστία για το μαγείρεμα, το φωτισμό και τη θέρμανση. Τέλος, το εσωτερικό της κατοικίας διακοσμείται με τοιχογραφίες.